znajomych, także do znajomego z Gratzu - profesora Gumplowicza. Na wiadomość o niej i od niej czeka zawsze z żarliwą niecierpliwością nie sam adresat, nie jego żona, ale ich syn. A więc i tym razem pochłania słowa Marii czytane głośno przez ojca: "Człowiek sam nie wie, gdzie mu lepiej, gdzie mu gorzej. W równinach śnią mu się góry, a kiedy już je ma, zdaje mu się, że go w oczy kłują wszystkie te iglice i szczyty. I znowu śni mu się woda, duża, duża woda. A kiedy już jest nad nią, czuje, jak mu się ona przez uszy przelewa, i znów ucieka