samodzielne życie i małe "gospodarstwo".<br>Zapytałam dlaczego płacze. Odpowiedziała, że była 12 lat u rodziny, wychowała im dzieci, a teraz jest już im niepotrzebna, na wieś wrócić nie może, bo oddała gospodarstwo wychowankowi, a teraz on jej nie chce. Słowem - nie ma gdzie się podziać.<br>Bez namysłu zaangażowałam ją jako gosposię i przyprowadziłam mamie do domu. Miała nocować u moich rodziców (pod Warszawą) i dojeżdżać codziennie rano do mojej małej, wynajętej kawalerki. Robić zakupy, gotować, sprzątać i wracać na noc do rodziców.<br>Wszyscy patrzyli na mnie przerażeni. Wyglądała bardzo biednie, nikt nie rozumiał co mówi, bo mówiła najczystszą, najpiękniejszą gwarą z