panie, za dobrze znam moją żonę, aby nie wątpić w jej prawdomówność. Powtórzyła mi to wtedy ze łzami w oczach. Ja sam oblałem się zimnym potem z oburzenia.<br>Dziadzia wstał od stołu:<br>- Wobec tego w tej chwili jedziemy do pańskiej żony i wyjaśnimy wszystko. &lt;page nr=154&gt; Nie zniosę podobnego zarzutu. Proszę, jestem gotów do drogi.<br>- Nie, mój panie. Nie mam powodu niepokoić żonę teraz, kiedy już to wszystko przebolała i czas zatarł ranę pańskiej obelgi.<br>- Tak? Więc niechaj koledzy sprawę tę rozsądzą. Lucjanie, i ty, Zygmuncie! Powinniśmy jechać czy nie?<br>- Zmiana miejsca jest nawet pożądana. Myślę, że należałoby jechać i rzecz zbadać na