się wiernie tradycyjnej grafiki, układu i sposobów prezentowania tekstu. Taki konserwatyzm można dostrzec przede wszystkim u "weteranów" - w "Misiu" czy "Świerszczyku".<br><br>Znacznie częściej dziecięce tytuły starają się selektywnie przejmować graficzną "poetykę wideo". Niemal wszędzie spotkać można minikomiksy, fikuśnie montowane fotografie, wymyślne rysunki. Obrazy nakłada się na siebie, stosuje przeróżne tricki graficzne. W mnożeniu tego typu wizualnych atrakcji zdaje się przodować "Dwutygodnik DD".<br><br>Co jednak najważniejsze, dostrzec można wyraźną i powszechną skłonność do przewagi tego, co do oglądania, nad tym, co do czytania. Obraz już nie uzupełnia treści, jak było dawniej, ale funkcjonuje autonomicznie lub staje się tym podstawowym czynnikiem zachęcającym do