Zasada potrojenia wergeldu w związku z wykonywaniem funkcji administracyjnej lub służby w królewskiej drużynie dotyczyła zresztą w państwie merowińskim nie tylko wolnych Franków, ale także wolnych Rzymian, a nawet królewskich litów (pueri regis). Nie miała przy tym znaczenia ranga sprawowanego urzędu. Potrójnym wergeldem chroniony był zarówno dygnitarz królewskiego dworu, jak grafio oraz najskromniejszy poborca (sacebaro).<br> Nie ma powodu wątpić, że wśród Franków istniała polityczna i majątkowa elita złożona z możnych rodów, które mniej lub bardziej skutecznie pretendowały do faktycznego monopolu na sprawowanie najwyższych godności w państwie. Członkom tych rodów nie przysługiwały jednak z racji urodzenia większe prawa niż pozostałym wolnym współplemieńcom