tej obcej kobiety, spalonej we Wrocławiu po śmierci... Niedaleko, w starej części cmentarza, w tej zmurszałej dzielnicy krakowskiego mieszczaństwa. Kto kim tu był - nikt się nie wyzna. Czy umarł wczoraj, czy przed dwustu laty - trudno dociec - nie ma żadnej różnicy - każda świeża śmierć znika tu pod wiekową pleśnią. Na jej grobie królują trawy i mlecze. Nie chce tego usuwać. Posypała ziemię białym żwirkiem, jak od niechcenia, nierówno jakoś i bez większej logiki. Ale to też należy do dumy i godności. W tym całym zaniedbaniu jest godność. Po co? I tak na więcej mnie nie stać. Nikogo nigdy nie było stać na