z powstańczą elegancją. Niteczka siada na krawężniku chodnika:<br>- Proszę iść dalej - mówi pochylając się do niej obciśnięty pasem porucznik.<br>- Zostawcie, to nasza najdzielniejsza sanitariuszka... Tego rannego sama &lt;page nr=328&gt; na plecach prawie od Starówki... - mówi Kolumb, łapczywie łapiąc w zęby podawanego papierosa.<br>Ręką wskazuje leżącego na bruku człowieka, na którego mokrych epoletach grubieją jak grudki błota trzy kapitańskie gwiazdki.<br>- A tu co? Jest coś nowego? - patrzy pytająco na oficera, jakby przybywał na ziemię z wielotygodniowej podróży.<br>- Nowego? Zostaliśmy przez sojuszników uznani za kombatantów... mówi oficerek i odwraca się, by odejść.<br>Po twarzy Niteczki płynie smuga gorąca. Obciera policzek brudną dłonią. - Niteczko - Kolumb patrzy