skórę, nie wolno mi było ani wygłaszać kłamliwych referatów, ani tym bardziej pisać o czasach bezpowrotnie, jak to określano w prasie, minionych. Nie miałem ani chwili do stracenia: pobiegłem do pokoiku Renaty, wrzuciłem do torby moje skromne łachy pozostawiając papuzi strój i wymknąłem się na ulicę. Nie myślę ukrywać, że hamowałem łzy: Renata była od czasów okupacji moją pierwszą prawdziwą miłością. Pamiętam też, że zatrzymałem się na najbliższym rogu ulicy. Chciałem wrócić, czekać na nią, upaść do jej ukochanych nóg. Może by mi przebaczyła?<br>Nie, na pewno by nie przebaczyła. Nie chciałaby mieć ze mną nic do czynienia. Ocierając łzy powlokłem