do fascynacji arystokracją: <q>"to było jedno z tych niedojrzałych zaburzeń, potwornych, zielonych urzeczeń (...), z którymi zmagałem się w literaturze, bardziej jeszcze w życiu"</> (D I 78). Snobizm jest, jak u Prousta, problemem par excellence literackim: prototypem wszystkich Gombrowiczowskich psychomachii. Dlatego też pisarz nie znajduje spokoju, dopóki nie wyegzorcyzmuje w sobie hrabiego. <q>"Nie mogłem naturalnie pozwolić, aby Rotszyldowie lub Faucigny Lucinge... aby stara księżna Franciszkowa lub Eddy Montague Stuart zapanowali nade mną..."</> (D I 80) Pouczająca jest dykteryjka o księciu Kajetanie, oczywiście zmyślona. Przestał on onieśmielać narratora wtedy, kiedy ten zrównał się z księciem, udając przesadnie pokornego: obnażył tak umowność, przypadkowość pańskiej