specjalisty w dość określonym, wąskim zakresie np. nauczyciela polskiego czy francuskiego w szkole średniej. Wykłady wtłaczały więc w jego mózg kondensat wiedzy ogólnej w zakresie faktów literackich, którą miał następnie reprodukować bez indywidualnych odchyleń, zgodnie z obowiązującym - odgórnie ustalonym - kanonem. Jego myślenie miało przy tym toczyć się kanałami wyznaczonymi przez ideologicznych nadzorców Doktryny jedynie słusznej.<br>Od strony czysto profesjonalnej nie był to program zbyt ambitny, zdolny samouk mógłby go był przerobić bez trudności na podstawie kilku podręczników i kilkunastu &lt;orig&gt;lekturek&lt;/&gt; uzupełniających. W tych czasach nie ufano jednak podręcznikom pisanym przez burżuazyjnych profesorów i wydanym jeszcze przed wojną. Stąd główny nacisk położono