może gwałtownie zmienić. Wówczas bowiem, w zderzeniu z konkretnymi problemami, jakie przyniesie członkostwo w UE, pojawią się takie same rysy, jakie dziś widać na SLD.<br>Po lewej stronie nie udały się żadne próby tworzenia nowej lewicy, wolnej od PRL-owskich uwikłań. Resztki Unii Pracy to głównie grono coraz mocniej sfrustrowanych inteligentów i takich samych pragmatyków jak czołówka SLD, tyle że z większym żarem operujących lewicowym frazesem. Rzecz jednak w tym, że przed politykami prawej strony stawały różne wyzwania: dzielono się i łączono, zmieniano konstelacje, gdyż ciągle nad ich głowami wisiała groźba pozaparlamentarnego niebytu. Sojusz nie stawał przed takimi wyzwaniami. On miał