Wierzę, że spotkamy się w Jangi-Julu!<br>Powiedział ze szczerym pragnieniem, nadrabiając miną, ale kiedy odszedł z Zosią i wmieszał się w tłum za bramą, wcale nie pozostawił ich w przekonaniu, że kiedykolwiek ujrzą Jangi-Jul, niedostępną krainę szczęśliwości. Zdawało im się, iż znowu słyszą ujadanie rotmistrza, który strzegł jej jak pies gończy.<br>Słońce przesiewało się przez liście, kładąc się wokół mieniącymi cętkami, zupełnie jakby złote żabki podskakiwały wśród traw. Naprzeciwko, po drugiej stronie ścieżki, niemłoda kobieta zajadała biały ser, przegryzając &lt;orig&gt;lepioszką&lt;/&gt; i popijając kwaśnym mlekiem. Ujrzawszy tę ucztę poczuli dokuczliwy głód. Tymczasem nie mieli nic prócz sucharów, które im mocno w