od radzieckiego szampana. <br> Ewa...<br>Ogarnia mnie lekki niepokój. Czy oni nie kłamią? Patrzę na panią Grażynę. Kiedyś musiała być bardzo ładna. Teraz długi nos, wystające kości policzkowe zbyt ostro rysują się pod obciągniętą skórą. Ale oczy ma wciąż jeszcze pełne blasku i miły uśmiech. Dzieci śmieją się, opowiadają coś mamie jedno przez drugie, a ja czuję, jak wali ze strachu jej serce. Bo mąż rozmawia teraz z profesorem. O jej losie. <br><br>Wrócił z uśmiechem na twarzy, ale mnie się wydaje, że to jest maska: <br>- Kochanie, jest bardzo dobrze, za kilka dni zabieramy cię do domu. <br>Pani Grażyna promienieje, dzieciaki niemal skaczą z radości