pozwalał, kryjąc pod płaszczem wody nieuchronnie starzejące się ciało. "Iść czy nie iść? Iść czy nie iść?" - dumał Zygmunt w oknie, pijąc mocną kawę z czopem i zaciągając się gorliwie pierwszym papierosem. "Iść czy nie iść? Iść czy nie iść? Iść czy nie iść?" - gryzł się Zygmunt przy kuchennym stole, jedząc chleb z mortadelą i topionym serkiem. "Iść czy nie iść? Iść czy nie iść? Iść czy nie iść?" - pytał wciąż w myślach Zygmunt, wsłuchany w ulubioną płytę Alis in Czeins...<br>Jezu! Czy nie da się wybrnąć z tego detalicznego toku zwyczajności? Zygmunt zbyt łatwo osiadał na mieliźnie poranka, dawał się spętać