klamkę. Drzwi pozostają lekko nie domknięte. Kolumb obraca się w kierunku chorego.<br>&lt;tit&gt;XXVI&lt;/&gt;<br>"Jerzy to gestapowiec" - słyszała w uszach głos tej kobiety o łagodnym, uważnym spojrzeniu, jakie często mają ludzie noszący szkła.<br>To Kolumb dał jej adres nieszczęśliwej żony Jasia, komendanta stacji, z krótkim poleceniem dostarczenia jakiegoś listu.<br>- Już lepiej jeździć po mieście niż czekać w tym martwym domu.<br>Choć Kolumb tłumaczył, że obecnie mieszkanie jest już bezpieczne, dobrze rozumiał samopoczucie jej i matki.<br>"Jerzy to gestapowiec, zobaczy pani jeszcze dziś..." - popędziły ją przypomniane słowa. Gdzieś zniknął czas, w którym podejrzenie rzucone na człowieka mogło dziwić. Ale przerażało zawsze. I teraz