słyszysz, Dolores, może jej w ogóle nie ma? - Serce podeszło mi do gardła. Pomyślałam: a jeśli rzeczywiście nie ma, jeśli to się tak <page nr=18> jakoś sprawdza i jeśli już właśnie widać, że nie ma? Czy mogłabym jeszcze wrócić do klasztoru? A Diego wciąż błądził ustami po moich rękach, po szyi, po kaftaniku, w który byłam ubrana, i zdawało się, że nie wie, co czyni, jakby przestał nad sobą panować, i także od tego serce podchodziło mi coraz bardziej do gardła, aż zawołałam: - Nie, Diego, ciało nie spełnia miłości, przecież to dusza, mówię ci, dusza spełnia prawdziwą miłość. - Znieruchomiał. Powiada: - Dziecko! - Kiedy nie