w chwili, w której objaśnia etyczne wartości Sokratesowej estetyki. Najprościej rzecz ujmując, chodzi o to, by przy "powszechnych żądzach posiadania", w których "wyraża się żywiołowa potrzeba życia i użycia", jeżeli nie chcemy mieć stałej wojny "wszystkich przeciwko wszystkim", "instynkt, bez którego ludzkość musiałaby umrzeć w klasztorze, ma być ujęty w karby", czyli trzeba się umieć opanować. W tym arcyciekawym dialogu z Kalliklesem Sokrates "próbuje nakłonić towarzysza do stosowania ideału umiarkowania w imię spokoju wewnętrznego". ("Analogia z dietą chorych przemawia za tem, że ludziom niewysoko stojącym w kulturze wewnętrznej należałoby jak najwięcej dóbr fizycznych odmawiać, powstrzymywać ich od zaspokojenia żądz"). Umiar polega