ubóstwa, w dodatku Poznań posiadał od 1856 r. własne Towarzystwo, które również wymagało wsparcia. Mimo rozmaitych przeciwności zaczęto wznosić dom na placu przy Sławkowskiej. W roku 1860 Wężyk zrezygnował z funkcji prezesa, choć zachował nadzór nad nie ukończoną jeszcze budową. Miał siedemdziesiąt pięć lat i walczył permanentnie „z niedostatkiem kasowym i nierzetelnością robotników". W grudniu 1860 parter był gotowy, a nadzorca budowlany mógł spełnić swe życzenie – stanąć „jako odźwierny". Niespełna dwa lata później Wężyk umiera. Trumnę niosą do Mariackiego kościoła starzy żołnierze, na cmentarz poniesie ją młodzież. Miałby to być symbol realizowanego przez Wężyka przymierza między starymi a