że już nie żyje. Amerykańscy psycholodzy badali - po uwolnieniu - grupę zakładników, którzy stali się ofiarami buntu w więzieniu w New Mexico w 1980. Każdy z nich zachowywał się tak, jak gdyby wyszedł z obozu koncentracyjnego. U żadnego nie wystąpił tak zwany "syndrom sztokholmski" (polegający na daleko idącej współpracy ofiary z katem). Zakładnicy, więźniowie obozów i jeńcy wojenni cierpią najbardziej z tego powodu, że znajdują się w sytuacji, w której trzeba myśleć o przedłużeniu życia, że mają poczucie bezradności, że uczestniczą w przerażających wydarzeniach i że zniszczeniu uległ ich własny wizerunek. Zakładnik nie ma żadnej możliwości działania. Pod wpływem strachu może wykonywać