uchem Kolumb.<br>- Niżej - upomina Niteczka i pochyla twarz tuż ponad stęchłą powierzchnię cuchnącej bryi.<br>"Kolumb! Kolumb!" - myśli rozpaczliwie, jakby prosiła go, by nie był takim ciężarem. Jej usta szepczące to imię dotykają nieomal płynących ściekowych gówien. Nieprzytomnym szeptem czy już tylko rzężeniem rozpaczliwie chwytanego oddechu błaga go o przebaczenie. Bryja klei się do warg. Pochyla głowę i czuje, jak czaszka Kolumba zaczyna szorować po stropie &lt;page nr=326&gt; kanału. "Trzeba będzie na czworakach" - myśli prędko i już zmęczenie wali ją na kolana:<br>- Prędzej! - to z tyłu. - Uwaga: Nad nami właz... Cisza!... - to z przodu.<br>Ktoś szlocha histerycznie: - Nie mogę!<br>- Bo w mordę, bo w