literackiego jest jak przesuwanie się wzdłuż klatek taśmy filmowej. Wrażenie zapadania w przeszłość mijanych wzrokiem sekwencji nie zmienia faktu, że wszystkie sekwencje istnieją jednocześnie w postaci zwojów taśmy. Zwracał już zresztą na to uwagę Ingarden, wysuwając tezę o zasadniczej jednoczesności dzieła literackiego i twierdząc, że to czytelnik oddala się od kolejno czytanych faz dzieła, one same natomiast istnieją nadal. Jednak czasowość w sensie dosłownym Ingarden przypisywał tylko konkretyzacji. O czasowości w samym tekście mówił raczej metaforycznie. Ja natomiast chcę zaproponować ważne przesunięcie: to nie czas lektury określa czasowość dzieła, lecz samo dzieło jest mapą czasoprzestrzeni, po której - po części "za plecami