siarki utworzyłyby aerozol odbijający światło słoneczne (a więc także obniżający temperaturę na powierzchni), a z czasem zostałyby wypłukane z atmosfery w postaci niszczących kwaśnych deszczów. <br>Być może jednak większość ofiar wymierania nie padła z głodu i wyziębienia po dłuższym czasie, lecz zginęła od żaru panującego w ciągu pierwszej doby po kolizji. Za takim wariantem opowiadają się Douglas Robertson z University of Colorado i pozostali autorzy pracy opublikowanej w tym roku na łamach "Geological Society of America Bulletin". Świadectwami kolizji sprzed 65 mln lat są też bowiem kuleczki stopionego kwarcu (mikrotektyty) znajdowane na granicy skał kredowych i paleogeńskich, zwłaszcza w promieniu paru