które zadał. Myślałam tylko: niech mu odpowie Bóg. Ale to właśnie, żeby mu odpowiedział Bóg, Diego już raz ode mnie słyszał, znacznie wcześniej, zanim uciekłam z klasztoru. Musiał te słowa pamiętać. Powiedziałam je kiedyś w kościele &lt;page nr=29&gt; Santa Cruz. Nie byliśmy wtedy umówieni.<br>Widywaliśmy się zazwyczaj gdzie indziej : w teatrze u komediantów. Spotkania naznaczaliśmy na rano, gdy trefnisie i grajkowie wałęsali się po mieście, a Diego czuwał w namiocie nad strojami tych wesołków i pisał. Mogłam zachodzić do teatru niepostrzeżenie. Było mi po drodze od Miguela, piekarza. Tam więc umawialiśmy się zazwyczaj. Lecz w dzień, o którym chcę opowiedzieć, Diego przyszedł do