zaprzeczyła gorąco. Nie, nie, cóż znowu! Chodziło wyłącznie o rozśmieszenie groźnego sąsiada. "Śmieję się - więc jestem rozbrojony". Czyż pan Hipolit nie wiedział o tym? Przez cały czas Gabi płakała. Siadła na fotelu, wtuliła ręce między kolana, a szminka na jej twarzy rozmazywała się pod wpływem wilgoci i zmieniała ją w kominiarza.<br>Tyle starań, tyle wysiłków i wszystko na nic! Nie zaoszczędzi ojcu trudu, nie dopomoże mu w osiągnięciu celu! <br>- Głuptas jesteś, moja mała! - wykrzyknął pan Hipolit. - Studnia to nie Wezuwiusz! Cóż to, nie wyłowimy głupiego kamienia czy co? I wobec nieustających łez upadłej na duchu bojownicy postanowiono nie odkładać tego połowu