ciepła, suchości i grzanego piwa. <br>Błoto bryznęło spod kopyt, błocąc i tak już ubłoconą postać, skurczoną pod krzyżem i nakrytą płaszczem. Żaden z jeźdźców nie zwrócił na postać uwagi. <br>Reynevan też nawet nie uniósł głowy. <br><br>&lt;tit&gt;Rozdział dziewiąty&lt;/&gt; <br>&lt;intro&gt;w którym zjawia się Szarlej.&lt;/&gt;<br>Przeor strzegomskiego klasztoru karmelitów był chudy jak szkielet; kompleksja, sucha cera, niedokładnie zgolony zarost i długi nos czyniły go podobnym do oskubanej czapli. Gdy patrzył na Reynevana, mrużył oczy, gdy wracał do czytania listu Ottona Beessa, przysuwał list do nosa na odległość dwóch cali. Kościste i sine dłonie drżały mu nieustannie, usta co i rusz krzywił ból. Przeor nie