do kobiety. Ta scena na cmentarzu powracała do niego jak fragment nagrany na taśmie, który ktoś z niezwykłym okrucieństwem ciągle radcy puszczał. Nie było ucieczki. Nie wystarczało odwrócić głowy czy zamknąć oczu, bo ekran, na którym wyświetlany był ten film, istniał w jego w mózgu... Zauważył ją jeszcze w mieście, kondukt pogrzebowy przechodził ulicą Senatorską. Miała na sobie niebieską bluzkę, od której odbijały jasne włosy. Upięła je do góry, ale niesforne kosmyki wymykały się spod klamry i wijąc się opadały na kark. Radca zawsze czuł się bezradny wobec tego nagromadzenia kobiecości w jednej osobie. Każdy ruch Karoliny, ręka wędrująca do włosów