łóżko, czując, jak sen już zaciąga na oczy powieki. Przeciągnął się i spojrzał na zegarek. "Przeszło godzinę". Dzwonienie Gerty umilkło. Podszedł do okna i przystanął, gdyż naraz zdał sobie sprawę, że podchodzenie do okna jest stałą, jest nieodzownym krokiem w stronę wizerunku ziemi i nieba. Daleki las na razie zbyt kontrastował z niebem w dziewiętnastowiecznych tiulach i falbanach o niezdecydowanych różowościach. Wysoki wiatr od morza wybrzuszał te jedwabie, marszczył jezioro i wpadał tu, do pokoju. Nie czuł się obco. Rzeczy były oswojone. Teraz poręcz i schody. Drzwi nie domknięte do kuchni, brzęk talerzy. Istna czołówka filmu. "Za chwilę zagram z proboszczem