związku między tamtą recenzją Mrożka a jego najnowszym dramatem. Z wyjątkiem jednej może rzeczy - konstrukcja "Alfy" w sposób podejrzanie wierny wykorzystuje klasyczne arystotelesowskie zasady tragedii. Symetryczne rozplanowanie miejsca scenicznego, pięć wejść, tradycyjne znaczenie przypisane tym wejściom - słowem wszystko to, co wówczas określił mianem starej, dobrej szkoły teatralnej posiadającej już tylko konwencjonalne znaczenie - spełnia tutaj rolę owego chwytu. Tyle, że nie chodzi już chyba o nowoczesność, w ogóle jakby już nie teatr jest tu najważniejszy. Najnowsza edycja teatru Mrożka daje się scharakteryzować przy pomocy świetnego określenia Jerzego Kreczmara jako ogród antropologiczny, którego podstawową zaletą jest skuteczność ekspozycji. Właśnie z powodu tej skuteczności