Pewnej soboty Beata wyszła rano na zajęcia, pozostawiając starszą panią pod opieką jej syna, Waldemara Z. Kiedy wróciła około godziny osiemnastej, zastała w mieszkaniu całą rodzinę Z. oraz nieżywą panią Stefanię. Zrozpaczeni, zapłakani krewni pożegnali właśnie stwierdzającego zgon lekarza i czekali na przedstawicieli zakładu pogrzebowego, którzy mieli przetransportować zwłoki do kostnicy.<br><br>&lt;tit&gt;Uśmiech losu&lt;/&gt;<br><br>Beata dołączyła do grona opłakujących panią Stefanię, bo z chwilą jej śmierci poczuła się prawdziwie osierocona. Nie tylko polubiła starszą panią za jej pogodę i dobroć, ale odnajdywała w niej również swoje, dawno już nieżyjące babcie. Poza tym zdawała sobie sprawę, że choć rodzina Z. okazywała jej zawsze