lecz wnet urwało się, by za chwilę posypać się suchymi uderzeniami jak odgłos gradu na napiętym płótnie namiotu. Po chwili odezwał się czyjś głos. Z tej odległości Perełka nie mógł wyłowić ani jednego słowa. Postanowił więc podczołgać się bliżej. Nie odrywając głowy od trawy, sunął po ziemi jak skradający się kot. Osłaniały go gęste chwasty i wielkie parasole łopuchowych liści. Gdy był już blisko kołków podtrzymujących linki, zatrzymał się. Uniósł lekko głowę. Maszyna stuknęła wyraźnie, jakby znajdowała się blisko ucha, a gdy ustała, dał się słyszeć męski, wesoły głos:<br> - No, na dziś chyba dosyć.<br>Perełka jeszcze mocniej. przylgnął do ziemi. Gdyby