A tyle miała w sobie życia i miłości. Może czasem dobrze by było zapłakać, ale nie umiała, dziwne i nienaturalne jakieś, sama nie wiedziała, dlaczego tak jest, lecz płakała tylko wówczas, gdy kogoś zabrała śmierć. "Moje łzy są widocznie nieskore".<br>Patrzyła na siostrę, Zosię, przytuloną do Stacha, siedzieli oboje na koźle, ma takiego młodego chłopaka i tak cichutko się całują. I coś ją kolnęło w serce tak mocno, że zamknęła oczy. I przeszło, <br>i minęło. Ziuta drzemała kiwając się obok niej na furmance, też była sama, bez męża. Przejmujący chłód zaczynał dobierać się do kości. Jaśka wygrzebała z tobołka starą kufajkę