jest przejawem tego związku ewolucyjnego. Najprymitywniejsze wiarygodnie rozpoznane mięczaki pełzały po powierzchni osadu za pomocą silnie umięśnionej brzusznej powierzchni ciała, ale nie ryły w nim. Ogromnym mięczakiem był najpewniej późnokambryjski Climactichnites, którego płaska brzuszna strona pozostawiła ślady fal pobudzenia mięśniowego podczas pełzania.<br>&lt;page nr=164&gt; Przystosowanie do rycia to specjalność małżów. Ich najbliższymi krewniakami i być może przodkami były częste w całym paleozoiku Rostroconchia, szczególnie różnorodne w kambrze i ordowiku. Mięczaki te, choć podobne kształtem swoich muszli do małżów, miały półkulistą muszlę embrionalną, a wzrost stale zamkniętej muszli mógł się odbywać jedynie dzięki jej równoczesnej resorpcji wzdłuż grzbietu, podczas gdy u małżów już w