ich przez "nieformalną", "szarą", czy wręcz "czarną" strefę gospodarki. Często wykluczeni w ten sposób zostają po prostu zepchnięci na margines społeczny, skazani na przymusową bezczynność i życie z zasiłku - w niektórych przypadkach od kołyski do grobu. <br>Właśnie teraz kiedy potrzeba państwa dobrobytu jest większa niż kiedykolwiek, poddawane jest ono gwałtownej krytyce, a nawet częściowo likwidowane pod pretekstem nadmiernej kosztowności i biurokratycznej inercji, oraz rzekomej skuteczności alternatywnych względem niego rozwiązań postulujących utowarowienie usług społecznych. To prawda, że sposoby funkcjonowania państwa dobrobytu muszą ulec zmianie, nie można jednak zapominać, że jedynym naprawdę pozytywnym wkładem, jaki Europa wniosła w dwudziestowieczny świat jest właśnie idea