na niego trupiarnią!<br>Wówczas po raz pierwszy od nie wiedzieć ilu godzin zapomniał Widmar o swym nieszczęściu i spojrzał na krawca z dobrotliwym zaciekawieniem, prawie ze współczuciem .<br>&lt;page nr=15&gt;<br>Podobnych wzruszeń doznawał na pogrzebach.<br>- Spotkamy się jutro - wyrzekł Gold z wysiłkiem. - Powiem panu jutro...<br>- Niech mi pan tym zwlekaniem nie zawraca głowy ! - krzyknął Widmar. - Nie dam się nabierać jak głupi! - Walnął pięścią w stół. Wicher, taki sam jak on pasjonat, wleciał z hałasem i skowytem na taras, przewrócił w kącie czerwony parasol i prawie rzucił rozmawiających sobie w objęcia. W tej samej chwili ze stolika zleciała szklanka, którą Widmar strącił pięścią. W tej