z prawej powieki plaster i włożył oko na miejsce.<br><br>- Nie! No, coś podobnego! - wołał z zachwytem. - Tego <br>jeszcze nikt nie widział! Co za cuda! Co za cuda! Widzę życie <br>na księżycu! Takiej bajki jeszcze nikt dotąd nie <br>wymyślił!<br><br>Z zazdrością patrzyliśmy na pana Kleksa, który stał <br>jak urzeczony i wchłaniał księżycowe widoki, dostarczone <br>mu przez wszechwidzące oko.<br><br>Opanował się wreszcie i rzekł do nas:<br><br>- Historią o księżycowych ludziach zaćmię <br>wszystkie dotychczasowe bajki. Ale na to przyjdzie czas.<br><br>- A może pan profesor opowie nam ją teraz? - odezwał <br>się Anastazy.<br><br>- Na wszystko musi być odpowiednia pora - odrzekł <br>pan Kleks. - Teraz pójdziemy do domu