zdyscyplinowany, sztucznie szczery, szczerze sztuczny"&lt;/&gt; (Dz III 197). Zapewne, łatwo to powiedzieć. Ale cała twórczość Gombrowicza po to powstała, aby podobną opinię poświadczyć.<br>Artysta nie może objąć i wypowiedzieć wszystkiego. Forma pochłonie w końcu spontaniczność, ogrom kosmosu zaś przerośnie zawsze skończoność myślenia i odczuwania. Powinien jednak taką sobie obmyślić strategię, która by mu pozwoliła - w granicy - wcielić się we wszystkich ludzi lub ściślej: odbić się w oczach wszystkich jako zdolność nieustannej przemiany.<br><br>&lt;tit&gt;Osobowość = działalność&lt;/&gt;<br><br>Jak sprawić, aby pisarz, podbijając czytelnika, nie tracił zarazem poczucia własnej odrębności? Aby, zniewalając bliźnich, zachował osobowość, będącą warunkiem i źródłem twórczości?<br>Początkowo Gombrowicz mniemał, że dość odsłonić metodę