Helene. Przybrałem ją różnokolorowymi owocami i bitą śmietaną. W środku umieściłem żarówkę i przykryłem ją strzechą kolorowych włosów z lukru grubości 1 mm. Samo ciągnięcie włosów trwało dobę".<br>Kucharz tym przyjęciem odreagował pięć lat obozu. Bawiono się tak, jakby czas nie istniał. Rzeczywistość stalinowska na parę godzin przestawała obowiązywać. Niestety, kucharz nie pamiętał, kto wydawał to przyjęcie i jakie były tego konsekwencje. On tylko gotował, gotował, gotował. Goście, też według jego relacji, robili wrażenie, jakby byli w transie.<br><br>Później nastały lata szare. Owszem, urządzano bale, ale dla przodowników pracy. Stanisław Maślankiewicz komentował je krótko: "Nie warto było się starać". W 1949