drzwi na prawo. Nie czekając upoważnienia wchodzi Kozdroń. Długie buty, szpicruta. Pewnym krokiem podchodzi do Nibka, który stoi z Anetą na lewo. Mówi głośno&lt;/&gt;<br>KOZDROŃ<br>&lt;hi rend="italic"&gt;nie widząc Widma&lt;/&gt;<br>Dobry wieczór państwu.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ściska rękę Nibka&lt;/&gt;<br>&lt;page nr=109&gt; Ceny na zboże idą w górę. Dobra nasza.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Spostrzega się&lt;/&gt;<br>Ale - proszę mnie przedstawić.<br>NIBEK<br>Moja kuzynka - Wasiewiczówna. Pan Kozdroń - moja prawa ręka.<br>WIDMO<br>I lewa figura na ołtarzyku, na którym stałam ja.<br>KUZYN<br>&lt;hi rend="italic"&gt;zrywając się&lt;/&gt;<br>Nieprawda! Nieprawda!<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Kozdroń obraca się i spostrzega Widmo do połowy oświetlone silnie, a od góry tonące w zielonym półmroku abażuru. Stoi jak martwy tyłem do widowni,nie mogąc słowa przemówić&lt;/&gt;<br>WIDMO