z wielkim brzuchem i profilem poliszynela, w surducie i kapeluszu o małej główce, wśród nagich kobiet <br>Z treści książki wynikało, że miałby to być Napoleon Bonaparte, ohydny rozpustnik, ktoś w rodzaju Otella podszytego Don Juanem. Stąd całe stada dzieci, nieznanych spadkobierców tronu, żyjących po rozmaitych strychach lub zbierających odpadki i łachmany na miejscowych rogatkach. Wzburzony lekturą pisarz martwił się wrażeniem, jakie mogła wywrzeć ta książczyna, jeśli ktoś przesłał ją cesarzowi na wyspę Św. Heleny - miejsce ostatecznego wygnania. Niepokoje były bezpodstawne - Napoleon od dawna miał dostęp do podobnych paszkwili i zapewne się na nie uodpornił. Wiedział, że inspiracją do ich napisania była