r. Osiągnął on prędkość 5 m/godz. (Thorarinsson, 1969). Jeszcze większą skalę miała szarża części czapy lodowej Austfonna na Ziemi Północno-Wschodniej (Svalbard) pomiędzy 1936 i 1938 r. Utworzył się wtedy nowy lob lodowcowy szerokości 30 km, nazwany Brasvellbreen, który przesunął się ok. 20 km w morze. W obrębie współczesnych lądolodów nie stwierdzono zjawiska szarży. Wskazuje się jednak na teoretyczną możliwość jego pojawienia na wielką skalę w postaci megaszarży lądolodu antarktycznego (Wilson, 1964). Potwierdzają to niektóre modele matematyczne takiego zjawiska (np. Budd, McInnes, 1974; Radok i in., 1989; oraz inni – por. Paterson, 1981). Zjawisko megaszarży, jak też możliwość takiego zachowania