śmiało można uznać za pioniera polskiego wysokogórskiego ratownictwa śmigłowcowego. To przede wszystkim dzięki talentowi, pasji i uporowi udało się przełamać liczne bariery i na stałe wprowadzić śmigłowce w Tatry. Wchodził w góry metodycznie; poznał je jako piechur, wędrując wzdłuż i wszerz w towarzystwie J. Uznańskiego, wspólnie z ratownikami wyznaczał miejsca lądowisk i przede wszystkim latał, latał... Coraz dalej, coraz wyżej, coraz bliżej skalnych ścian. On i jego koledzy, których nazwiska już pojawiły się w tej książce i będą jeszcze wielokrotnie przywoływane, dokonali i wciąż dokonują czynów przez duże "C". A przy tym są ludźmi skromnymi, stroniącymi od rozgłosu i reklamy. Jest