się do radia i zastygł jak zaczarowany. Zaczęłam szukać lalki, ale nie mogłam znaleźć. Zaglądałam pod łóżka, szafy i w ciemne kąty, których się bałam. Zobaczyłam ją na wysokiej komodzie. Przystawiłam krzesło, ściągnęłam ją za nogi i przeraziłam się. Miała strzaskaną głowę, nie miała twarzy. Co się stało z moją lalką? - wołałam, biegnąc z płaczem do ojca. Potem do matki. Potem do wujka Wilego. Nikt nie zwracał uwagi. Nikt mnie nie słuchał. Tylko radia, w którym ktoś krzyczał i wygrażał. Często potem słyszałam w radiu krzyki i wygrażania i nasze późniejsze nieszczęścia również stamtąd się brały.<br><br>Mało pamiętam dziadka z Szeli