mierzeję z piasków ceglastych, z których biała latarnia sromotnik na sztorc! <br>Aż słychać ich dychanie, jak tak stoją na bocianim gnieździe. Hans obróci głowę w stronę Polaka. <br>- Vielen Dank, Herr Doktor... <br>Tamten uśmiechnie się twarzą nieoczekiwanie poważną. I obaj patrzą na morze w mgle wstającej na pogodę, to znów na las, co o światło ociera swe grzywy. Patrzą. <br>- Herr Doktor... Pan zna przeszłość tej ziemi... <br>Spojrzy Tuszy na Hansa. "O co mu chodzi?" <br>- Chyba znam... nachał jestem... narzucam się tutejszym... i choć może niegodnym jej historii... jakoś do niej należę. Jestem częścią opowieści, którą spisuję i powtarzam publicznie... Ale w tej