z wersalki kapę i zarzuciła ją na siebie. Klepiąc się obydwoma dłońmi po całym ciele przez tkaninę zdołała ugasić ogień. Nie krzyczała, nie wzywała pomocy; nie wpadła w panikę, zachowała względny spokój. Może nie chciała dodatkowo drażnić nieobliczalnego męża? A może było to otępienie, w którym pozostawała już od wielu lat? W każdym razie, cicho pojękując i sycząc z bólu, ostrożnie przysiadła na wersalce. Wykonując minimalne ruchy, udając że nic strasznego się nie stało, próbowała ukryć się pod kocem. Chciała położyć się, zniknąć mężowi z oczu, tak żeby przestał już zwracać na nią uwagę i wreszcie dał jej spokój. Do jutra