czym co najmniej dwójka wylądowała na mnie.<br>Statek uniósł się jeszcze parokrotnie. Lecz coraz łagodniej, jak pozbawiona rozmachu chybotka. Coraz spokojniej, leniwie...<br>Trwaliśmy bez ruchu, niepewni, co właściwie się stało.<br>Jak potem twierdzili zgodnie wszyscy świadkowie, właśnie ten moment, pełen napięcia i oczekiwania, wybrał Nocny Śpiewak, by nareszcie wyjść z letargu. Niewiarygodne, ale (przywiązany do koi) przespał całą tę kotłowaninę i zbudził go dopiero ten ostatni wstrząs.<br>- Przepraszam...? - spytał żałośnie i dziecinnie. - Czy ja umarłem? Czy to jest piekło...? Wypuśćcie mnie! Ja się poprawię!<br>Pierwszy parsknął śmiechem Stalowy, a potem dołączyła do niego reszta, łącznie ze mną, gdy Koniec przekazał mi