słuszajtie, da jemu-że nada brosit' chot' rublia w szapokliak!&lt;/&gt; - zwróciła uwagę dziewczyna w podkoszulku. Zrobili szybką zrzutkę, po czym, kurtuazyjnie uderzywszy jeszcze parę razy w dłonie, wrzucili zwitek banknotów do cylindra, pomachali Konradowi przyjaźnie i odeszli, wymieniając życzliwe uwagi.<br>- &lt;foreign lang="rus"&gt;Maładiec parień&lt;/&gt; - usłyszała jeszcze Aurelia i widzowie oddalili się pod lipy, gdzie - jak się okazało - czekały na nich łóżeczka składane, na których wystawiono ubożuchny towar, głównie z branży metalowej. Pilnowała go jeszcze jedna postać w burym dresie i słomkowej dżokejce. <br><br>&lt;page nr=43&gt; <br>Aurelia zerknęła na Konrada. Stał blady, z oczami w słup.<br>- To byli Rosjanie - wyjaśniła mu niepotrzebnie.<br>- Wiem - rzekł zimno. - Czy zrozumiałaś