sobą mas.<br>Przede wszystkim sprawdzono, że sferyczny obłok utworzony przez miriady niewielkich ciał rozproszyłby się po mniej więcej 3 miliardach lat, a przecież wciąż obserwujemy komety, mimo że Układ Słoneczny jest o około 1,5 miliarda lat starszy. Obłok taki musi być zatem zasilany nieustannie przez jakieś bogate źródło skalno-lodowych brył. Poszukiwania tego źródła - nie zapomnijmy: wówczas wciąż jeszcze czysto teoretyczne! - doprowadziły do powstania dość powszechnie akceptowanego modelu najodleglejszych części naszego systemu planetarnego: Słońce i planety tkwią w środku obłoku Oorta, którego najbardziej zewnętrzna, niemal sferyczna część rozpościera się na odległość od 20 tysięcy do 100, a nawet 200 tysięcy