nie uniosła głowy: widać było, że czeka na gorące słowa syna, na jego niepokój. &lt;page nr=50&gt;<br>Stosunek Władysława do matki nie był tak równo napięty, tak bujny, jakby ona tego pragnęła, ale jednak pełen prywatnej ciekawości i męskiego podziwu. Róża, wygnana z kręgu miłosnego szczęścia, szukała porozumień z drugą płcią na drodze macierzyństwa: synowie mieli ją pogodzić z męskością. Kazio umarł, zaledwie błysnąwszy jednym, drugim tajemniczym uśmiechem - na Władysiu spoczął cały ciężar niedosytu Róży. Zbyt prostolinijna, by w dziecku znaleźć źródło zmysłowych podniet, potrzebę współżycia z męskim żywiołem zaspokajała w ten sposób, że - w miarę rozwoju Władysia - transponowała coraz więcej swoich pragnień, pojęć