że problem arcydzieła tkwi we mnie i dokucza. <br>Jest coś nad wyraz dwuznacznego w stosunku naszej epoki do arcydzieł. Jedną nogę zginamy, by przed nimi klęknąć, a drugą kopiemy gdzie popadnie. Nigdy jeszcze kult arcydzieła nie był tak masowy, tak zorganizowany: miliony ludzi odbywają pielgrzymki do zabytków architektury, rzeźby i malarstwa; farmer z Arizony, urzędnik z Tokio czy pracownik sklepu komisowego z Waszawy odbywają dalekie podróże, w czasie których bez przerwy ktoś im coś mówi o mistrzowskich tworach pędzla i dłuta, zupełnie jakby byli w tych mistrzowskich tworach rozkochani, co oczywiście jest nonsensem. <br>Z drugiej strony - istnieje w sztuce XX wieku