moją osobą. Wyszedłem z nim na korytarz.<br>- Pan wraca z Francji?<br>- Z Paryża.<br>- Ma pan tam rodzinę?<br>- Nie.<br>- To gdzie pan mieszkał?<br>- W hotelu.<br>- Ale jakichś znajomych ma pan w Paryżu?<br>- Prawdę mówiąc, poznałem piękną Mulatkę i spędziłem z nią noc, której nigdy nie zapomnę.<br>- Mnie chodzi o Polaków!<br>- Polaków mam dosyć w kraju. Unikam ich jak fałszywych dolarów.<br>Chorąży spojrzał na mnie z dezaprobatą i pewną bezradnością. Widać moja powierzchowność skłoniła go do przypuszczenia, że mógłbym zostać ich człowiekiem w Paryżu. Ale trudno było tłumaczyć samą powierzchownością moje wyjątkowe szczęście do spotykania funkcjonariuszy w cywilu czy też w mundurze. Przyciągałem